– Musicie zrozumieć, że w Luksemburgu nie ma nic za darmo. Kiedyś się łudziłem. Jak zaczynałem pracę kilka lat temu, wydawało mi się, że znalazłem darmowe miejsce do parkowania. Okazało się, że stawałem na miejscu dla niepełnosprawnych. Tu NIC nie jest za darmo. W tym kraju nikt nie ma skrupułów – takimi komentarzami raczył nas pewien Grek, który zgarnął mnie i Mateusza, gdy łapaliśmy stopa w kierunku stolicy tego małego kraju. Nasz kierowca przekracza granicę Luksemburgu codziennie, razem z ponad 160 tys. innymi osobami  jadącymi do pracy. W Luksemburgu emigranci stanowią prawie 40% całej populacji kraju.

– Urodzić się w Luksemburgu to jak wygrać w loterii. Aby wybudować dom na terenie tego państwa potrzeba milionów, a wynajem mieszkania jest ekstremalnie drogi. Dlatego mam dom poza granicami Luksemburgu, w tańszej Belgii – opowiadał nam nasz Grek, podczas gdy my obserwowaliśmy widoki za oknem, szukając jakichś oznak bogactwa. Prawdę mówiąc nie dostrzegaliśmy nic szczególnego.

Według badań „International Monetary Fund” Luksemburg zajmuje pierwsze miejsce w światowym rankingu w PKB per capita. W podobnych badaniach prowadzonych przez inne stowarzyszenia czasem znajdzie się poniżej Kataru lub Liechtensteinu.  Minimalna płaca w tym kraju jest najwyższa w Europie (druga na świecie za Australią) i na rok 2013 wynosiła 1,875 €! Mijając małe, zadbane wioski i pastwiska, zastanawialiśmy się, gdzie są te całe pieniądze. Kapitał ulokowany jest stolicy kraju.

Niezwykle uporządkowane miasto Luksemburg wydaje się cały czas w biegu. Podczas spaceru przez centrum mijały nas chińskie wycieczki i panowie w garniturach. Gdy poprosiłem o gorącą wodę w jednej restauracji (na zupkę chińską), barmanka nie kryła skrzywienia na twarzy. To miasto biznesu i sukcesu, a nie miejsce dla polskich trampów.

Stolica Luksemburgu jest bardzo pięknie usytuowana na wzgórzach, połączonych pięknymi mostami. W małych dolinach widać tradycyjne dzielnice z charakterystycznymi kościołami. Już na obrzeżach znajdziemy eleganckie bloki lub dzielnice wieżowców. Tradycja architektura i nowobogacka nowoczesność stale się tu przeplata.

Władcy Luksemburga zawsze mierzyli wysoko. W 963 roku Hrabia Zygfryd kupił od benedyktynów mały zamek i szybko rozpoczął politykę ekspansji. Jego następcy sięgnęli po niemiecką koronę i w mniejszym lub większym stopniu, rozszerzali swoją władzę przez kolejne 500 lat. Warto wspomnieć Jana Luksemburskiego, który zapanował nad Czechami i Brandenburgią. Tytułował się też Królem Polski i nawet najechał w 1327 roku na Kraków. Pomimo porażki, dalej udzielał się w regionie, wspierając Zakon Krzyżacki.

W XV wieku, gdy wymarła dynastia Luksemburgów, ziemie te znalazły się pod panowaniem Habsburgów. Ponownie uniezależnił się dopiero w XIX wieku. Luksemburg był dwukrotnie podbijany przez Niemcy, podczas obu wojen. Hitlerowski terror spowodował silny ruch oporu w Luksemburgu. Kraj został znacznie zniszczony, a wielu jego obywateli poległo. Luksemburg miał szczęście znaleźć się jednak po lepszej stronie barykady, gdyż państwo otrzymało pomoc międzynarodową i było częścią tzw. Planu Marshalla. Podczas II Wojny Światowej rodzina książęca znajdowała się na uchodźstwie. Obecnym monarchą Luksemburga jest Wielki Książę Henryk. Jednak dziś jego władza jest niewielka.

W Luksemburgu ciągle mija się budynki różnych ważnych organizacji. W ostatnim półwieczu to Księstwo Luksemburgu było wyjątkowo aktywne. Należało do państw założycielskich NATO i Unii Europejskiej. Założyło wraz z Belgią i Holandią unię gospodarczą zwaną Beneluksem. Sieć wpływów na całym świecie dostrzega się w mieście co krok.

Wyjeżdżając, łapaliśmy odważnie stopa w środku dzielnicy bankowej. Niskie podatki (dla inwestorów) ściągnęły tu banki z całego świata. Jest ich tu ponad 160. Z każdej strony otaczały nas wieżowce, a na pobliskim placu ktoś czerwoną farbą, wielkimi literami, napisał: „murderers” (mordercy). Co chwila mijali nas zaskoczeni biznesmeni. Złapać stopa w tym miejscu było wyzwaniem!

Księstwo Luksemburgu to specyficzne miejsce. W moim rankingu mikropaństw znalazło się najniżej. Może to niezasłużona ocena? To chyba ten powszechny tu pośpiech i zapach wielkich pieniędzy. Niemniej, Luksemburg na pewno spodoba się fanom zamków i fortyfikacji. Po całym państwie rozrzuconych jest wiele perełek architektonicznych. Niestety, nie mieliśmy wystarczająco czasu, by zobaczyć te najpiękniejsze. Nie odwiedziliśmy też Ardenów na północy kraju. Jeżeli mój wpis czyta osoba, która mieszkała lub jeździła więcej po Luksemburgu, to zapraszam do komentarza!